Kościół Wniebowzięcia NMP posiada niepowtarzalną średniowieczną atmosferę tworzoną przez wydłużone okna i masywne filary. W wyposażeniu Kościoła dominują monumentalne gotyckie freski z XIV wieku, barokowe i rokokowe ołtarze, renesansowe organy, ambona i epitafia toruńskich rodzin patrycjuszowskich. Franciszkanie rozpoczęli budowę murowanego kościoła w 1343 roku. Była ona prowadzona etapami zakończona została w końcu XIV wieku. Wzniesiony kościół to jedna z najwspanialszych gotyckich budowli halowych Polski północnej. Pierwotnie każdą z trzech naw nakrywał osobny dach, który w 1798 roku zastąpiono jednym ogromnym wspólnym dachem. Od północy do kościoła przylegały zabudowania klasztorne, zbudowane w planie zbliżonym do litery H. W 1557 roku zakonnicy oddali miastu kościół i zabudowania klasztorne. Świątynia służyła luteranom ze Starego Miasta a w zabudowaniach klasztornych ulokowano założone w 1568 r. protestanckie gimnazjum. W 1724 roku następstwie "tumultu toruńskiego", klasztor z kościołem powrócił do katolików i przekazany został bernardynom.