Instytucja założona została w 1945 jako Miejska Orkiestra Symfoniczna. Koncert inauguracyjny odbył się 29 września 1945 w Sopocie. Do 1949 orkiestra powiększyła się do 81 osób i zaliczana była do najlepszych orkiestr w Polsce, a w ślad za tym, w uznaniu wysokiego poziomu, orkiestra w kwietniu 1945 została upaństwowiona i zyskała nazwę Państwowej Filharmonii Bałtyckiej. Filharmonia Bałtycka nocą W 1953 połączona została z Studium Operowym i przekształciła się w Państwową Operę i Filharmonię Bałtycką. Nową instytucją kierował artystycznie Kazimierz Wiłkomirski. Orkiestra miała wówczas dwojakie przeznaczenie: symfoniczne i operowe. Następnie, na początku lat 70. dokonano rozdziału kompetencji. Koncert inauguracyjny Gdańskiej Orkiestry Symfonicznej odbył się w styczniu 1975. Ostateczne rozdzielenie filharmonii od opery, współegzystujących nieprzerwanie przez cztery dziesięciolecia instytucji, nastąpiło w roku 1993, kiedy funkcję dyrektora objął Roman Perucki. Niezależna instytucja – Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina – pilnie potrzebowała nowej siedziby. Siedzibą Filharmonii Bałtyckiej jest zespół budynków po dawnej elektrociepłowni z końca XIX wieku, znajdujący się na wyspie Ołowianka w Gdańsku. W latach 1998-2005 zrealizowano nowatorską w skali kraju rewitalizację tego poprzemysłowego terenu, dostosowując go do potrzeb nowej Filharmonii. Kompleks miejskiej elektrowni na Ołowiance wybudowała w latach 1897-1898 berlińska firma Siemens & Halske, a dalsza rozbudowa trwała do 1913. Budynek z cegły zachwycał dekoracyjną neogotycką fasadą zdobioną rozetami, flankami, wieżyczkami, a nawet dwiema basztami. W ostatnich wojennych miesiącach roku 1945 obiekt doznał poważnych zniszczeń. Uruchomiona ponownie w sierpniu 1945 elektrownia funkcjonowała aż do momentu jej zamknięcia w roku 1996.